Het sterven en het proces wat hieraan voorafgaat is lange tijd bijna een taboe geweest. Men had de dood verbannen naar de grenzen van het bestaan: het ziekenhuis, de zorg-/verpleeginstelling en de begraafplaats. Juist de laatste jaren is er meer openheid ontstaan door de discussies rond verschillende visies op het levenseinde. Toch horen leven en sterven bij elkaar!

Vanuit christelijk oogpunt is sterven een “verhuizing” van het aardse huis naar het hemels huis, de overgang naar een heerlijk leven bij God. Hier ligt veel kracht en troost in opgeborgen. Toch is het stervensproces een ongelooflijk ingrijpende gebeurtenis voor de persoon zelf maar ook voor de familie die hier heel nauw in betrokken is. Een ernstig zieke zei eens tegen een andere zieke: ‘De mensen vinden mij vaak zo moedig, onderworpen en vredig, maar ik voel me ellendig, zwak en klein.’

Ik heb in begeleidingen vaak ervaren dat, hoe moeilijk het ook is als je moet nadenken over jezelf, over je leven, over het sterven, over moeten loslaten en overgeven, deze fase tegelijkertijd heel kostbaar kan zijn. Er kan (nog) worden gesproken over zaken waar in ‘andere situaties’ nooit over gesproken wordt. Er kan vergeving gevraagd en gegeven worden. Lasten kunnen worden afgelegd. Allemaal zaken die iemand kunnen helpen tot aanvaarding en berusting te komen. Hoe heilzaam en genezend is het dingen uit te spreken als dat nodig is en te horen: ik hou van je, die arm om je heen….

Ik wil u hierin graag van dienst zijn vanuit openheid en betrokkenheid waarin ik verbindend aanwezig ben. Ik kan woorden geven aan emoties maar ook aan woorden van geloof en hoop, aan zekerheid en kracht.